Mogendheid

Vanmiddag, in de trein van Breda naar Den Haag, zijn alle compartimenten gevuld met Parkpopjeugd. Een jaar of twintig, geen kilootje teveel, lange blote veel te dunne benen. Ik kijk toch vooral naar de meisjes. Ze zouden allemaal mijn dochter kunnen zijn.

Op het station worden ze ontvangen door een stem: welkom, de tram gaat vanaf perron 1, en nee, helaas, jammer jammer, je strippenkaart of ov-geval is niet geldig. De gemeente Haaglanden slaat er graag een slaatje uit. Dank u wel en veel plezier.

Gisterochtend ging het beleefder, want toen kwamen de mannen in de blauwe blazers, de versieringen trots op de revers gespeld. De veteranen. Oude mannen. Ik kijk ze aan, de één na de ander schuifelt van het perron naar de uitgang. Honderden oude mannen, tachtigers. Ik reken terug en bedenk dat het Indië-gangers moeten zijn.

Het is een fatale berekening. Hoezeer ik ook mijn best doe om dankbaarheid te denken voor de strijders van het vaderland, het wordt overstemd door een onontkoombare dwanggedachte: wat deden jullie daar?