Ticketbox

Zaterdagochtend. Om acht uur arriveer ik bij de Notaris Oostingstraat. Het is stil in Emmen. De verwachte meute voor de deur van de ticketbox blijft wat het was: een gerucht. Ik leun tegen de pui en lees mijn meegebrachte boekje. Een passerende oppasser uit de dierentuin kijkt er van op. We maken een praatje.

Even later komt er een springerige man met grote ogen aangesneld. Hij heeft een briefje in de hand. Hij is op zoek naar meneer Weiert. Ik moet lachen en stel hem gerust. Het hele winkelcentrum heet de Weiert. Het rood-witte logo op zijn zwarte trainingsbroek verraadt de reden van zijn opwinding.

Er arriveren dames, een viertal. De enige die niet hoogblond is blijkt de baas. We mogen buiten blijven wachten, de verkoop gaat om precies negen uur van start. Weten ze hier wel hoe dat moet, met zo'n hectische kaartverkoop? Mijn metgezel maakt zich zorgen. Eerlijk gezegd zit het mij ook niet helemaal lekker.

Om tien voor negen lopen we brutaalweg naar binnen en deponeren onze seizoenskaarten bij de ticketbox. Er blijken er al zeven te liggen, eerder in de week gedeponeerd door types die op zaterdag liever uitslapen. De dames worden nu ook zenuwachtig. Ik fluister tegen de trainingsbroek dat we ons er nu even echt niet mee moeten bemoeien. We drentelen weg, de kleine winkel in.

Het carillon van de juwelier op de hoek speelt negen uur. Er is gedoe bij de ticketbox. Er gaat iets fout. Er wordt druk gebeld. We durven niet te kijken. Dit gaat fout, dit gaat fout. Mijn metgezel kan het niet meer aan en snelt naar buiten. Om vier minuten over negen, als ik de hoop ook heb opgegeven, klinkt het geluid van de printer. Het apparaat spuwt kaarten uit.

Voor male-bonding is niet zo heel veel nodig. We omhelzen elkaar nog net niet, de trainingsbroek en ik, maar we slaan elkaar wel driftig op de schouder. Vakkie R, here we come!

Buiten bel ik Beute en Smit. Een goednieuwsgesprek. Wat zegt u dokter? Maar dan is het vandaag dus een hele mooie dag! Ik durf nog verder te gaan: het is vandaag een heele mooie dag!