Rosetta

Er is geen introductie, geen voorwoord, zelfs geen expositie. We zitten op de rug van een meisje dat geagiteerd door een gebouw rent. Ze werpt zich door de nauwe gangen en wij worden meegegooid. Het meisje krijgt ontslag en ze verzet zich er tegen met hand en tand, letterlijk, zelfs als de politie komt.

Rosetta, het genadeloze meesterwerk waarmee de Belgische gebroeders Dardenne belangrijk werden, is vanaf de eerste seconde een drama zonder drama. Volgens de broers is er van een verhaallijn geen sprake. Dat is onzin. Natuurlijk is er verhaal. Het ontstaat zodra je plaatjes aaneenrijgt. In het geval van Rosetta is er een schrijnend verhaal, over armoede, drankzucht en werkeloosheid. En over liefde. Maar dat ziet Rosetta niet.

Het verhaal zonder verhaal is zo sterk dat het ademen je regelmatig onmogelijk wordt gemaakt. Nogmaals letterlijk. Passend en benauwend is de claustrofobische cameravoering, die er voor zorgt dat de ruimte buiten beeld een hoofdrol speelt. Dat is vooral te danken aan de geluidsband. Rosetta is een film die zich tijdens een voorstelling op een marktplein, ergens in de avond, probleemloos zal weten te mengen met de geluiden van de stad.

Rosetta is een prachtige beklemming, een wurggreep van bijna honderd minuten. Een film uit België. Dat er in ons arrogante land nog nooit een speelfilm is gemaakt die hier ook maar een beetje bij in de schaduw kan staan, waarom is dat?