Oyster

In het licht van het gedoe rond de chipkaart voor het openbaar vervoer is het een wonder dat het in Londen gewoon goed geregeld is. We zijn er maar eens gaan kijken. Het blijkt ontroerend simpel: je koopt voor drie pond (refundable) een oysterkaart. Een stuk plastic van de bekende omvang. Je laadt het ding op, bij een automaat of bij de krantenboer, met zoveel ponden als je wilt. Vervolgens ga je reizen. In metro en trein scan je de kaart bij ingang en uitgang, in de bus alleen bij de ingang. Piep, zegt het ding, het lampje wordt groen en je mag reizen. Per rit rekent het systeem uit wat de goedkoopste kaartsoort is, daarmee rekening houdend met vorige ritten op die dag. Standaard krijg je een fikse korting op de ouderwetse kartonnen kaartjes.

Het gevolg is dat je volstrekt zorgeloos reist. Als je in Londen woont kan je het ding zo laten instellen dat hij bij een saldo onder de vijf pond automatisch een bepaald bedrag laat overschrijven van een opgegevan bankrekening. Dan reis je helemaal zonder ooit nog over kaartjes na te denken.

Sh ..., vergeten een strippenkaart te kopen.