Anish Kapoor

Er staat een kanon dat cilinders rode was een belendende zaal inschiet. Elke twintig minuten komt een in zwarte overal gehulde priester het kanon laden, richten en afschieten. Zijn bewegingen zijn ritueel, zijn gezicht staat op plechtig, en hij neemt zijn publiek beet door van de gedragen bewegingen van het laden opeens over te gaan op schieten. Er klinkt een harde doffe knal en dan vliegt er een tiental kilo's smurrie door de lucht, de andere kamer in. Klets! Daar druipt het vervolgens langzaam van de muur.

Het grootste en meest indrukwekkende werk van Anish Kapoor neemt vijf zalen van de Royal Academy in beslag. Zodanig zelfs dat twee ervan volstrekt ontoegankelijk worden. Een enorm blok rode was, dertig ton zwaar, acht meter lang, vier en een halve meter hoog, ruim twee meter breed, regeert de ruimte. Het schuift langzaam door de zalen heen en weer. Zo langzaam dat je het nauwelijks ziet bewegen.

Maar de ruimte beheerst ook het enorme blok was. Het moet zich door de deurkozijnen tussen de kamers wringen en neemt hun vorm aan, afgeschraapte resten achterlatend op wanden en vloeren.

Niemand vraagt wat het betekent. De vraag was nog nooit zo overbodig, hoeveel je er ook over zou kunnen zeggen. Mensen in een museum die breeduit lachen, zich verbazen, elkaar aanspreken. Moderne kunst. Het is niet te vatten zo mooi. Anish Kapoor.