Speelveld

De dames staan snuivend te wachten tot het pad wordt vrijgegeven. Samen zijn ze een tonnetje of tien en het enige dat ze tegenhoudt is een ijzeren draadje van een paar millimeter doorsnede. Maar koeien ruiken stroom. Het doet iets met het orgaan waarmee ze zich orienteren. Hypergevoelig zijn ze. Dus wachten de dames. Ongeduldig.

De koeien op de boerderij van Cor hebben geen weiland maar een speelveld. Eten wordt tweemaal daags met een grote kar naar binnengereden. Het is afkomstig van de lange smalle strook grasland die zich achter de boerderij uitstrekt. Koeien komen daar niet. Koeien zijn lekker binnen om uit te rusten en de zaken door te nemen, of ze spelen op het speelveld diefje met verlos. Binnen, buiten, zelf kiezen.

Het binnenrijden van het hooi is klaar, de deuren gaan dicht, en het pad dat langs de deuren leidt van stal naar veld wordt vrijgegeven. De lijven proberen zich tegelijk door de smalle opening te wurmen. Eén ongelukkige wordt door twee soortgenoten ruw tegen het kozijn gekwakt. Er is genoeg voor iedereen, maar ze hebben haast. Hooi! Lekker.

Cor vertelt dat er een groepje koeien is dat nooit naar buiten gaat. Huismussen. Het zijn net oude dames. Kopje thee achter de geraniums, familiezaken doen de ronde. Mee naar buiten? Mwah, ik blijf geloof ik vandaag maar weer eens binnen.