Bommerscharnier

Vorige week vrijdag huurde ik een stobbenfrees, een apparaat dat er in de folder een stuk kleiner uitziet dan in werkelijkheid. Ik had Beute's stationwagen bij me, met de achterbank alvast opgeklapt. "Gaat niet lukken" zei de man van de verhuur, "maar ik heb wel een karretje." Vrienden met een trekhaak, ze zijn er als je ze nodig hebt.

Thuis hielp Willemijn het enorme ding uit te laden. Op een as met rupsbanden rustte een zware dieselmotor met uitsteeksels aan beide kanten en een totale lengte van ongeveer twee meter. Maar de breedte baarde zorg. We hebben geen achterom en de stronken stonden toch echt in de achtertuin. Tachtig centimeter precies past even precies door normale deuropeningen, als de deur helemaal kan weggeklapt. En dus moest de tochtdeur in de gang verwijderd. Bij een gewone deur licht je dan de pin uit de scharnieren, maar hoe dat bij zo'n naar beide kanten weg te draaien tochtdeur zou moeten? Ik ging dus maar met een schroevendraaier de schroeven te lijf. Nou, dat wou wel: het scharnier klapte met een klap dicht, de laatste half uitgedraaide schroef fanatiek uit het kozijn rukkend: kleng zei de veer.

Tochtdeuren hebben een bommerscharnier leerde ik vandaag. Het is verrassend hoe snel je in Google een beschrijving van het mechaniek kunt vinden; het duurde nog geen minuut voordat ik zag hoe het werkt. In het scharnier zit een veer. Eerst bevestig je het scharnier aan de deur en het kozijn, en dan draai je de veer op. Wil je demonteren, dan moet dat dus eigenlijk in de omgekeerde volgorde. Maar in mijn scharnier zit geen enkele beweging. Het is in de jaren zeventig dichtgeverfd met dikke bruine klodders en zit sindsdien stilletjes oud te worden. Die verf wil er nog wel af. Maar dan? Grafiet? Kruipolie? Radeloos geweld?

En de stronken? Definitief opgeruimd dankzij de twintig paardenkrachten van de firma Workx.