L'Albero degli zoccoli (2)

Een week geleden schreef ik over Ermanno Olmi's film De Klompenboom. Het is Olmi's meesterwerk en hij won er in Cannes de gouden palm mee, zeer tegen de zin van de toen nog communistisch angehauchte Italiaanse filmpers. Olmi beschreef het wegsturen van een boerengezin van een grote pachtboerderij in het Lombardische land van de vroeg twintigste eeuw als een verdrijving uit het paradijs. Schande!

Het twee jaar eerder voltooide epos van Bertolucci, over soortgelijke boeren, was wel politiek correct. Bij Bertolucci zijn de boeren dan ook instrument in de strijd om de vooruitgang en derhalve van bordkarton. Zo levend als de boeren bij Olmi, zo dood die van Novecento.

Olmi's film komt niet voort uit overtuiging, maar uit liefde. Het is een oneindig veel groter werk, een toonbeeld van puur humanisme. Zie de grootvader die zijn kleindochter het geheim van zijn tomaten onthult, in de vroege ochtend. En zie hoe Olmi soms niet goed oplette:


Daar, bij het zwarte pijltje, daar rijdt een auto.