Fitna

Vanochtend, bij het journaal van half acht, zei Willemijn: "Dit is iemand die Geert Wilders speelt." Geert is een spotprent geworden. Met bewaking. Ik heb medelijden met de man.

Ik heb Fitna nog niet gezien. Gisteravond wilde de download niet lukken. Ik zag alleen wat op de treurbuis verscheen.

Trouw schreef vandaag dat het grootste gebrek van de film is dat de belangrijkste slachtoffers van de radicale islam ontbreken: gelovige moslims. Dat lijkt mij, nogmaals: zonder de film te hebben gezien, een moreel belangwekkende opmerking.

Ondertussen ben ik totaal gefascineerd door een lullig detail. Aan het slot van Fitna neemt een onzichtbare een pagina uit een grote oude Koran ter hand en tilt deze op. Het beeld gaat op zwart en we horen hoe de pagina uit het boek wordt gescheurd. Het is een klassiek voorbeeld van montage van beeld en geluid in film: iedereen snapt de directe betekenis van deze twee shots. En iedereen snapt de connotatie: verscheuren dat boek! Weg met die religie.

Maar dan, nog voordat we de connotatie tot ons door kunnen laten dringen, verschijnt een tekst die vertelt dat er voor het geluidseffect een telefoonboek is gemolesteerd, en geen heilig boek.

De 'film' zondigt dusdanig tegen de filmische conventie van 'make belief' dat ik me afvraag of het briljant is of buitengewoon dom. "Voor deze film zijn geen dieren gekieteld." Het was dus niet echt. Wat was dan wel echt? Aan het eind van zijn film vertelt de resisseur dat het laatste effect nep is. En de rest?

Geert Wilders wil de Koran aan stukken scheuren. Maar hij durft niet. Of hij vertoont op het aller- allerlaatst tekenen van enige goede smaak en elementair fatsoen. Ik hoop het laatste.