Sopot

Spa's, oude badplaatsen, horen vergane glorie uit te stralen. Een acht op de schaal van treurig zoals Wim Braakman zou zeggen. Vooral Engelse badplaatsen houden zich aan de regel; een vervallen pier, een triest casino waar nog treuriger oude dames aan fruitmachines trekken, dat soort werk. Sopot, ingeklemd tussen Gdansk en Gdynia, doet er niet aan mee. Komt het door het avondlicht, dat lange schaduwen werpt op de prachtige houten pier? Sopot is vooral klein, daar waar het er toe doet. Misschien is dat het. Een gebrek aan grandeur. In de zomer schijnt het hier te krioelen van toeristen. Cruiseschepen uit Amerika en Japan leggen aan in de haven. Het veel te dure hotel, waar Hitler ooit de strijd om de Westerplatte gadesloeg, is het enige gebouw dat overdreven lijkt. Of het moest het café in de hoofdstraat zijn, dat lijkt weggelopen uit een film van Paul Wegener. Nu, in de kou, ontdaan van badgasten, ademt Sopot vooral schoonheid.